Poznaj naszą ofertę!

NDT-Bobath

Usprawnianie według Metody NDT-Bobath, ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).

Głównym celem rehabilitacji dzieci wg NDT-Bobath jest przygotowanie dziecka z zaburzeniami ruchowymi do jak najbardziej samodzielnego funkcjonowania. W jaki sposób? Na to pytanie nie ma jednej odpowiedzi, bo też nie ma zestawu gotowych, odpowiednich dla każdego ćwiczeń. Każde dziecko jest przecież inne, ma nieco inny problem, dlatego też wymaga indywidualnego podejścia. Z tego też powodu nie każdy fizjoterapeuta może rehabilitować dzieci tą metodą. Mogą to robić wyłącznie certyfikowani terapeuci NDT-Bobath, którzy zdanym egzaminem potwierdzili, że umieją bardzo dobrze analizować normalne, fizjologiczne ruchy człowieka, znają anatomię, podstawy neurofizjologii, mają doskonałą znajomość etapów rozwoju ruchowego dziecka, potrafią ocenić, które z ruchów, jakie wykonuje dziecko, są prawidłowe, a które nie, umieją też skierować je na „właściwe tory”. Bardzo ważna jest też zdolność wczuwania się w sytuację dziecka.

Założenia metody:

Metoda NDT-Bobath jest formą fizjoterapii, którą stosuje się u:
• wcześniaków,
• niemowląt, na przykład mających kłopoty z napięciem mięśniowym lub asymetrię ułożeniową,
• dzieci z zaburzeniami neurologicznymi, genetycznymi i ortopedycznymi, opóźnieniem rozwojowym.
U podstaw metody leży założenie, że istotą deficytu ruchowego są zaburzenia odruchów postawy. Ponieważ dzieci ze zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym bądź dysfunkcjami ruchowymi inaczej odbierają wrażenia czuciowe, ich odruchy fizjologiczne nie są prawidłowe, a sposób, w jaki się poruszają wpływa na ich dalszy nieprawidłowy rozwój. Terapia ma eliminować złe wzorce ruchowe, a utrwalać dobre, bazując na plastyczności mózgu, czyli jego zdolności do uczenia się na podstawie informacji docierających z zewnątrz.

Celem działań w myśl założeń metody Bobath jest wsparcie rozwoju i osiągnięć pacjentów z zaburzeniami ruchowymi na tyle, na ile pozwalają uszkodzenia. Najważniejsze jest przygotowanie dziecka do (możliwie jak najbardziej) samodzielnego funkcjonowania. Usprawnienie napięcia mięśniowego i eliminacja nieprawidłowych odruchów dziecka wypracowywana jest poprzez specjalistyczne ćwiczenia. Ich tempo, rodzaj i rytm ustala się indywidualnie dla każdego dziecka, w zależności od możliwości i potrzeb.

Co daje metoda NDT-Bobath:

• hamuje nieprawidłowe odruchy,
• wyzwala ruchy jak najbardziej zbliżone do prawidłowych,
• normalizuje napięcie mięsniowe,
• wykorzystuje i utrwala prawidlowe ruchy podczas codziennych czynności – zabawy, kąpieli, zabiegów pielęgnacyjnych.

Metoda Vojtay

Rehabilitowanie metodą Vojty dzieci z uszkodzeniami w obrębie ośrodkowego układu nerwowego i aparatu ruchu może spowodować – przynajmniej częściowo – przywrócenie dostępu do podstawowych wzorców ruchowych.

W trakcie terapii metodą Vojty terapeuta wykonuje w ściśle określony sposób nacisk w zdefiniowanych strefach ciała pacjenta leżącego na brzuchu, na plecach lub na boku. Takie bodźce powodują u człowieka – niezależnie od jego wieku – automatyczne i mimowolne, to znaczy niezależne od motywacji pacjenta uruchomienie dwóch kompleksów motorycznych: odruchowego pełzania oraz odruchowego obrotu z leżenia na plecach i na boku.

W ramach odruchowej lokomocji dochodzi do skoordynowanej, rytmicznej aktywacji wszystkich mięśni szkieletowych i uruchomienia ośrodkowego układu nerwowego na różnych poziomach aktywności. Wywołane pod wpływem bodźców nacisku przyłożonego w określonej pozycji wyjściowej reakcje o przebiegu cyklicznym można w całości wywołać już u noworodka i powtarzać dowolną ilość razy.

Dlatego działanie terapeuty wpływa na wszystkie ruchy, które pojawiają się u człowieka w toku rozwoju chwytania, obrotu, raczkowania, pionizacji i chodu. Zdaniem profesora Vojty są one dostępne, także u dzieci, już w tym stadium rozwoju, w którym dzieci spontanicznie jeszcze takich umiejętności nie wykazują. Profesor Vojta przyjął, że w wyniku wielokrotnego wyzwalania takich „odruchowych“ reakcji dochodzi do odblokowania czy inaczej przetorowywania zablokowanych funkcjonalnie dróg nerwowych między mózgiem i rdzeniem kręgowym.

Cel terapeutyczny stosowania odruchowej lokomocji

Celem zastosowania odruchowej lokomocji jest uzyskanie przez pacjenta dostępu i możliwości wykorzystania podstawowych elementów utrzymania postawy ciała i przemieszczania się, czyli:
1. równowagi ciała podczas ruchu („sterowanie posturalne”),
2. wyprostu ciała wbrew sile ciążenia,
3. celowych ruchów chwytania i kroczenia (”ruchy fazowe” części ciała)

Terapia tą metodą może być stosowana zarówno u niemowląt, jak i u starszych dzieci. Wskazanie do terapii opiera się na diagnozie lekarza i sformułowanego odpowiednio celu terapii. Najlepsze efekty można osiągnąć wtedy, gdy u pacjenta nie doszło jeszcze do wytworzenia i utrwalenia tak zwanych zastępczych wzorców motorycznych.
U pacjenta z utrwalającą się motoryką zastępczą, celem terapii jest aktywowanie i zachowanie fizjologicznych wzorców motorycznych, a ponadto zniesienie i włączenie nieutrwalonych patologicznych wzorców motorycznych do prawidłowych sekwencji ruchowych aż do pełnego opanowania motoryki mimowolnej.
Praca tą metodą ma na celu, uzyskanie przez ośrodkowy układ nerwowy dostępu do poszczególnych częściowych wzorców motorycznych, niezbędnych do wykonania określonego ruchu.
Tutaj to rodzice prowadzą terapię w domu 3-4 x dziennie, a terapeuta ucząc danych stymulacji kontroluje, aby nie pojawiały się mechanizmy unikania oraz aby ruch był prowadzony jak najbardziej czysto.

Płacz dziecka w trakcie terapii

Spodziewany w wyniku oddziaływania terapeutycznego stan aktywacji u niemowląt często objawia się płaczem w trakcie terapii. Nietrudno zrozumieć, że budzi to u rodziców niepokój i obawy, że terapia może sprawiać dziecku ból. Należy jednak zaznaczyć, że w tym wieku płacz jest ważnym i adekwatnym środkiem wyrazu stosowanym przez małego pacjenta w reakcji na aktywację, do której nie przywykł. Z reguły po pewnym czasie, gdy dziecko się przyzwyczai, płacz staje się mniej intensywny, a w przerwach w terapii i po jej zakończeniu dziecko natychmiast się uspokaja. Starsze dzieci, z którymi można się już porozumieć, nie płaczą w trakcie terapii.

Efektywność terapii:

O skuteczności ćwiczeń, a tym samym sukcesie terapeutycznym decyduje intensywność ćwiczeń oraz dokładność ich wykonywania. Po skierowaniu dziecka na terapię przez lekarza terapeuta metody Vojty sporządza indywidualny program terapii i wspólnie z pacjentem / rodzicami ustala cele terapii. Program terapii jest potem w regularnych odstępach czasu dostosowywany do rozwoju pacjenta.

PNF

PNF czyli proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu (ang. proprioceptive neuromuscular facilitation). To metoda kompleksowej kinezyterapii, oparta na neurofizjologicznych zasadach wykonywania czynności ruchowych i ich rozwoju w trakcie życia człowieka, wykorzystywana do odzyskiwania utraconych lub kształtowania zaburzonych umiejętności ruchowych.
Metoda uwzględnia odczuwanie własnego ruchu (propriocepcję) oraz skupia się na ułatwianiu ruchu zgodnego z fizjologicznymi sposobami wykonywania jak najbardziej skutecznej czynnościowo aktywności ruchowej.
Dzięki pracy tą metodą mam możliwość włączenia dziecka w proces terapii. Dziecko samo może określić czego oczekuje od terapii na czym najbardziej mu zależy, od czego rozpoczynamy terapię. Dzięki temu szybciej osiągam cele szczegółowe, a tym samym znacznie skracałam czas dochodzenia do celów głównych. Pracując tą metodą na bieżąco edukuję dzieci i zwiększam ich świadomość terapii. Dzięki temu dzieci dużo chętniej wykonują aktywności, które nie zawsze są dla nich przyjemne.

Zalety terapii PNF:

• Terapia jest bezpieczna, diagnoza i ćwiczenia stanowią nierozłączną całość,
• Metoda przyjazna pacjentowi, bezbolesna, wykorzystuje silne odcinki ciała do reedukacji utraconych funkcji,
• Umożliwia pracę z pacjentami o różnych poziomach dysfunkcji, od ruchowych (ortopedycznych) do wegetatywnych (neurologicznych),
• Pozwala edukować pacjenta i zwiększać jego świadomość dotyczącą terapii, planowanie celów i samej rehabilitacji metodą PNF odbywa się wraz z terapeutą, a pacjent może wykonywać ćwiczenia usprawniające w domu,
• Leczenie postępuje w sposób logiczny i zorganizowany,
• Każde działanie w danym ćwiczeniu odnosi się do konkretnego celu,
• Każde działanie jest logicznym przejściem od poprzedniej aktywności i prowadzi do następnego działania,
• Rehabilitacja PNF nie wymaga praktycznie żadnego sprzętu,
• Wysoka efektywność terapii, osiągana dzięki holistycznemu podejściu, wnikliwej analizie problemu i zastosowaniu skutecznych ćwiczeń,
• Rehabilitacja PNF pozwala na ponowne zainicjowanie ruchu uszkodzonych kończyn,
• Pozwala na zmianę szybkości i płynności ruchu,
• Polepsza koordynację i kontrolę ruchową,
• Zwiększa zakres ruchomości,
• Zwiększa stabilność, siłę, wytrzymałość i elastyczność mięśni (obecnie najszybszy i najbardziej efektywny sposób zwiększenia elastyczności),
• Rehabilitacja metodą PNF zmniejsza ból,
• Polepsza motorykę, co wpływa korzystnie na biomechanikę, zmniejsza zmęczenie i pomaga zapobiegać urazom.

Integracja Sensoryczna:

Zadaniem terapii SI jest dostarczenie dziecku, podczas jego aktywności ruchowej, kontrolowanej przez terapeutę ilości bodźców sensorycznych, wywołujących w konsekwencji poprawę integracji bodźców docierających do dziecka zarówno z otoczenia, jak i z jego ciała. Terapeuta przy zastosowaniu odpowiednich technik, eliminuje, wyhamowuje lub ogranicza niepożądane bodźce obecne przy nadwrażliwościach sensorycznych lub dostarcza silne bodźce, co jest konieczne przy podwrażliwościach systemów sensorycznych.
Nie ma tutaj powtarzanego schematu ćwiczeń, ale raczej „sztuka” ciągłej analizy zachowania dziecka i stałego doboru i modyfikacji ćwiczeń tak, aby dziecko było w stanie odpowiadać na nie coraz bardziej złożonymi reakcjami adaptacyjnymi.

Terapia integracji sensorycznej odbywa się w pomieszczeniu specjalnie do tego przystosowanym. Do terapii wykorzystywany jest specjalistyczny sprzęt taki jak: podwieszane platformy, huśtawki, hamaki, deskorolki, trampoliny, tunele, piłki gimnastyczne, równoważnie, a także materiały różnej faktury do stymulacji dotykowej, materiały do stymulacji wzrokowej, węchowej, smakowej itp.

Terapeuta SI bazując na swojej wiedzy, dostosowuje trudność zadań i ćwiczeń do poziomu możliwości dziecka oraz jego samopoczucia. Inaczej ujmując, ćwiczenia nie mogą być ani zbyt łatwe, ani zbyt trudne dla dziecka. Ciągłe balansowanie na granicy możliwości dziecka poprawia organizację ośrodkowego układu nerwowego i wpływa na zmianę zachowania w sferze motorycznej oraz emocjonalnej, poprawia funkcje językowe i poznawcze, a przede wszystkim przejawia się lepszą efektywnością uczenia się. W trakcie terapii postępy dziecka są monitorowane poprzez wykonywanie różnego rodzaju testów, jak również poprzez obserwację zmian zachowania.
Atmosfera podczas terapii sprzyja rozwojowi wewnętrznej potrzeby zdobywania i poznawania środowiska. Dziecko czując, że odnosi sukcesy w coraz większej ilości różnorodnych zadań i bardziej skomplikowanych aktywnościach podnosi swoją samoocenę i chętnie uczestniczy w zajęciach. Takie doświadczenia w kierowaniu swoim zachowaniem zaczyna przenosić również na inne sytuacje poza salą terapeutyczną, co zaczynają zauważać rodzice i nauczyciele. Zmienia się obraz dziecka i jego funkcjonowanie w środowisku.

Terapia SI wykorzystywana jest w pracy z dziećmi:

• z zaburzeniami integracji sensorycznej (nadwrażliwością lub podwrażliwością np. dotykową, wzrokową, słuchową, przedsionkową, niepewnością grawitacyjną, nietolerancją ruchu, dyspraksją),
• z opóźnieniem i zaburzeniami rozwoju mowy,
• ze specyficznymi trudnościami szkolnymi, takimi jak: dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia,
• z opóźnieniem rozwoju psychoruchowego,
• z ciąż wysokiego ryzyka, przedwcześnie urodzonymi lub znacznie po terminie, po pobytach na OIOM-ie Noworodkowym, po powikłanych porodach, urodzonymi przez cesarskie cięcie,
• z niepełnosprawnością umysłową,
• niedowidzącymi i niedosłyszącymi,
• z ADHD, ADD,
• z autyzmem,
• z zespołem Downa, Aspergera, Reta, Williamsa, Turnera, Kinefertera,
• z MPD (mózgowym porażeniem dziecięcym).

Jak rozpoznać zaburzenia SI? :

Istnieją pewne objawy nieprawidłowości w funkcjonowaniu dziecka, na które rodzice (opiekunowie) dziecka czy nauczyciele powinni zwrócić uwagę.
Pojedynczy objaw nie jest wskazaniem do diagnozy SI. Jednak już kilka, a tym bardziej kilkanaście z nich jest powodem do przeprowadzenia pełnej diagnozy procesów integracji sensorycznej dziecka, które ma:
• opóźnienia i zaburzenia rozwoju mowy,
• obciążony wywiad okołoporodowy (ciąże wysokiego ryzyka, wcześniactwo, pobyty na OIOM-ie noworodkowym, powikłania okołoporodowe),
• trudności z czytaniem, pisaniem, liczeniem – trudności z rozpoznawaniem liter, cyfr, mylenie, odwracanie liter, pismo lustrzane, przekręcanie sylab, wyrazów, czytanie od końca wyrazów,
• nieprawidłowy chwyt kredki, długopisu, kłopoty z cięciem nożyczkami, rysowaniem po śladzie, kalkowaniem trudności z utrzymaniem głowy (podczas dłuższego siedzenia) w pozycji pionowej, podpiera ją ręką, kładzie się na stoliku,
• często kłopoty ze wskazaniem części ciała, myli stronę prawą i lewą,
• trudności z samodzielnym żuciem i przełykaniem pokarmów, wybiera dania papkowate, z samodzielnym piciem,
• prawie zawsze jakiś siniak czy zadrapanie, gdyż potyka się i przewraca częściej niż rówieśnicy,
• wiele czynności samoobsługowych wykonuje z trudem, powoli, niezdarnie; do końca ich nie potrafi opanować. Ma kłopoty z: samodzielnym korzystaniu z WC czy kąpielą w łazience, ubieraniem się, zwłaszcza zapinaniem guzików, sznurowaniem butów,
• nadmierną ruchliwość – nie może usiedzieć czy ustać w jednym miejscu,
• utrudnioną orientację w otoczeniu – dziecko czuje się zagubione, potrzebuje sporo czasu by zapamiętać otoczenie,
• zaburzenia napięcia mięśniowego – wzmożone lub obniżone np. szybka męczliwość podczas pisania lęk przed upadkiem lub wysokością – wchodząc po schodach lub schodząc częściej niż inne dzieci trzyma się poręczy, niepewnie stawia nogi,
• obniżone zainteresowanie aktywnością ruchową, niechęć do karuzeli i huśtawek na placu zabaw, dziecko nie lubi podskakiwać, wykonywać fikołków Okazuje zdenerwowanie przed np. wejściem na wysoką drabinkę,
• niewspółmierną reakcję (np. krzyk, płacz) do siły bodźca na nagłe dotknięcie albo lekkie popchnięcie z tyłu,
• problemy z siadaniem na krześle lub poprawiając na nim swoją pozycję zdarza się, że spada, ma niezgrabne ruchy – zbyt zamaszyste, dziwaczne albo często chodzi na palcach,
• problemy z rzucaniem i łapaniem piłki,
• skłonności do szybkiego męczenia się, sprawia wrażenie słabego dziecka,
• problemy z uczeniem się nowych aktywności ruchowych (pływanie, jazda na rowerze), podczas gimnastyki lub rytmiki kłopoty z dotrzymaniem kroku rówieśnikom – wielu ćwiczeń nie jest w stanie wykonać,
• słabe wyczucie odległości np. często staje zbyt blisko innych ludzi czy przedmiotów, Nieumyślnie wchodzi lub wpada na meble, ściany czy inne osoby Dziecku często przytrafiają się nieumyślne sytuacje np. rozlewanie soku, zrzucanie książek z ławki, rozsypywanie cukru,
• zaburzoną orientację – podczas gier zespołowych zdarza się, że biegnie w innym kierunku niż jego drużyna, w inną stronę niż piłka, którą ma złapać,
• problemy z koncentracją uwagi – trudności w skupieniu uwagi nad zadaniem, z wysłuchaniem polecenia. Trudności z współpracą z dorosłym lub współdziałania z innymi dziećmi,
• Problemy emocjonalne – często się obraża, jest uparte, reaguje agresywnie albo w kontaktach z innymi ludźmi dziecko zamyka się w sobie, jest nieśmiałe i wycofywane z kontaktu,
• niską samoocenę i nie wierzy we własne siły i możliwości,
• Nadwrażliwość na bodźce zmysłowe np. gwałtownie reaguje i długo narzeka nawet na drobne urazy, często mruży oczy; zatyka uszy z powodu hałasu czy określonego dźwięku; dziecko zwraca szczególną uwagę na zapachy, które wywołują jego niepokój a czasem zdecydowaną dezaprobatę; unikanie zabaw plasteliną, malowania palcami, unikanie dotykania niektórych faktur i substancji np. kleju, piasku. trudności z tolerancją na czesanie, mycie głowy, podczas mycia zębów miewa odruch wymiotny,
• Podwrażliwość na bodźce zmysłowe np. dziecko lubi kręcić się intensywnie i bardzo długo na karuzeli; może celowo uderzać się przedmiotami lub wpadać na ścianę, pocierać dłonie czy inne części ciała rzeczami o chropowatej fakturze, może uparcie obwąchiwać wybrane przedmioty, poszukiwać takich wrażeń jak np. wpatrywanie się w światło lampy sufitowej czy latarki; dziecko lubi smakować nietypowe czy niejadalne rzeczy takie jak np. pasta do butów; może też ignorować ból np. w takich sytuacjach jak dotykanie gorących przedmiotów.

Wielowymiarowa Terapia Manualna Stóp

Metoda ta jest oparta na funkcjonalnym rozwoju stopy w pierwszym roku życia dziecka oraz na zasadach terapii manualnej. Terapia ta stanowi podstawę do wczesnego diagnozowania i wczesnego leczenia nieprawidłowego ustawienia stopy.
Dzięki tej metodzie udało mi się szybko i skutecznie zdiagnozować wady stóp u dzieci i to już kilkudniowych. Dzięki szybkiemu określeniu danej wady mogłam bardziej celowo zastosować konkretne techniki i chwyty dla danych dysfunkcji stopy.
Dzięki posiadanej wiedzy uczyłam rodziców ćwiczeń w warunkach domowych, co zdecydowanie skracało czas terapii, dzięki czemu dziecko rozwijając się nie utrwalało nieprawidłowości.

Hallwick

Jest to metoda nauki pływania i terapii w wodzie dla osób w każdym wieku, zarówno dla niepełnosprawnych, jak i dla zdrowych. Głównym celem tej metody jest nauczenie bezpiecznego i swobodnego poruszania się i przebywania w wodzie, co osiąga się poprzez nauczenie kontrolowania ruchów głowy, oddychania i utrzymywania równowagi w wodzie.

Techniki Tkanek Miękkich

Wykorzystanie technik terapii tkanek miękkich stanowi bardzo dobry sposób walki z przykurczami mięśniowymi oraz ich bólem. Często po zabiegu ból zmniejsza się tak znacznie, iż osoba która poddała się terapii nie jest w stanie wskazać miejsca w którym on występował. Zaburzenia w obrębie powięzi mogą powodować powstawanie nieprawidłowych napięć, które pociągają struktury kostne w nieodpowiednich kierunkach doprowadzając do kompresji w stawach, a co za tym idzie powodując ból i dysfunkcje.
Terapia dla pacjentów w każdym wieku. Bezpieczna, nieniosąca za sobą ryzyka nadmiernego rozciągnięcia mięśni, do jakiego może dojść podczas rozciągania.

Zastosowanie:
hipertonia mięśniowa
• przykurcze pochodzenia mięśniowego oraz łącznotkankowego, • występowanie spastyki,
• osłabienie fizjologiczne mięśni,
• obrzęk miejscowy,
• zastój żylny,
• ograniczenia ruchomości stawów wynikające z dysfunkcji tkanek miękkich.

Masaż Shantala

Regularne masowanie ma pozytywny wpływ na dziecko, jak również na matkę czy inną osobę wykonującą masaż. Masaż Shantala jest głównie skierowany ku maleńkim dzieciom, z którymi poprzez nieskomplikowany, ale umiejętny dotyk rodzic może nawiązać bliższą więź. Ta technika uspokaja i uodparnia dzieci na stresy. Jest rytmiczny, obejmuje całe ciałko dziecka i skupia uwagę na różnego rodzaju ćwiczeniach, które pozwalają dziecku aktywnie w nim uczestniczyć. Te ćwiczenia mają na celu stymulowanie dzieci do określonych zachowań, na przykład do śmiechu lub wydawania dźwięków. Inne ćwiczenia wykorzystywane podczas masażu mają za zadanie wyciszyć dziecko. Dzięki masażowi rodzic nawiązuje autentyczny kontakt z dzieckiem, uczy się języka niemowląt, poznaje granice możliwości malucha oraz przekazuje mu komunikat, że jest ono w pełni przez niego akceptowane i z nim bezpieczne.

Kinesiotaping

To metoda terapeutyczna, która polega na oklejaniu wybranych części ciała specjalnymi elastycznymi plastrami.
Naklejona taśma delikatnie unosi skórę i zwiększa w ten sposób przestrzeń, jaka tworzy się między nią a mięśniami – właśnie ten efekt jest kluczowy dla działania kinestiotapingu. Odpowiednie naklejenie plastra, poprzez redukcję napięcia na receptory skórne, ma również wpływ na odczuwanie bólu, który jest jest jednym ze wskazań do kinesiotapingu.

Wskazania do stosowania kinesiotapingu:

1. Ból
• pourazowy (będący wynikiem kontuzji lub wypadku);
• kręgosłupa(zespoły bólowe kręgosłupa) – plastry łagodzą nie tylko ból kręgosłupa, lecz także inne objawy, takie jak ograniczenie zakresu ruchu, uczucie zablokowania w kręgosłupie, ostry i promieniujący do kończyn ból, a nawet zawroty głowy;
• reumatyczne;
• po operacjach – kinesiotaping może zmniejszać nawet anormalny i ostry ból pooperacyjny. Podobno działa tak dobrze, że nie trzeba stosować leków przeciwbólowych;
2. Nadwyrężone i zbyt napięte mięśnie: – Plastry rozluźniają naciągnięte i nadwyrężone mięśnie, odciążają je, normalizują ich napięcie, gdyż przejmują ich funkcję lub wspomagają ich pracę.
3. Zapobieganie kontuzjom – Plastry ułatwiają przemieszczanie się mięśni względem powięzi i stabilizują stawy, co jest pomocne w trakcie treningu.
4. Skurcze – Plastrowanie pomoże nie tylko sportowcom, którzy nie wykonali rozgrzewki i “złapał” ich skurcz, lecz także osobom, które, np. zmagają się ze skurczem łydek w czasie snu.
5. Problemy z krążeniem – Plastry dają ten sam efekt co drenaż limfatyczny – wspomagają odprowadzanie limfy i poprawiają krążenie. W związku z tym plastrowanie jest polecane np. kobietom po mastektomii lub osobom, które zmagają się z opuchniętymi nogami (np. kobiety w ciąży).
6. Rozstępy – Kinesiotaping pomoże kobietom ciężarnym nie tylko się zrelaksować, lecz także zapobiec rozstępom.

Terapia Manualna w Modelu Holistycznym, Terapia Edukacyjna i Autoterapia:

Terapia Manualna w Modelu Holistycznym i Terapia Eduakacyjna – to nowoczesny, medyczny system leczenia dysfunkcji narządu ruchu, w których następstwie pojawiają się różne dolegliwości, najczęściej w postaci bólu.

Terapia manualna, bo dotyczy narządu ruchu. Holistyczna, bo widzi człowiekao całościowo. W swojej koncepcji traktuje nierozdzielnie duchowość i fizyczność. Zatem w terapii uwzględnia wpływ stresu na ciało i odwrotnie.
W zabiegach stosuje się bezpieczne i niezwykle skuteczne techniki ręczne oraz odruchowe. Polegają one na mobilizacjach, manipulacjach na stawach kręgosłupa i kończyn a także na oddziaływaniu na tkanki miękkie (mięśnie, powięzi, więzadła, ścięgna), za ich pośrednictwem na układ nerwowy. Równolegle prowadzi się edukację w zakresie roli stresu. Tę część nazwano terapią edukacyjną. Stosowana łącznie i indywidualnie z technikami manualnymi daje doskonałe efekty terapeutyczne. Leczymy chorego człowieka, CAŁEGO CZŁOWIEKA, a nie bolący fragment ciała.

Pracując tą metodą szybko i bardzo skutecznie mogę zdiagnozować wady w obrębie kręgosłupa oraz stawów obwodowych. Dzięki temu skraca się czas diagnostyki w oparciu o nierównowagę statyczną mięśni i powięzi, a umiejętność zastosowania odpowiednich testów diagnostycznych pozwala uszczegółowić terapię.